छत्रपती शिवाजी महाराजांच्या आधीच्या दख्खन प्रांतात सुलतानांचं राज्य होतं. तीन प्रमुख सल्तनती होत्या- विजापूरमध्ये आदिलशाही, गोवळकोंडामध्ये कुतुबशाही आणि अहमदनगरमध्ये निझामशाही. या तीनही राजसत्ता म्हणजे 1340 मध्ये स्थापन झालेल्या बहामनी साम्राज्याचे वारसदार होते. त्या काळचं राजकारण अतिशय गुंतागुंतीचं पण तितकंच रोचक होतं. प्रत्येक दरबारामध्ये वेगवेगळे गट होते. एक गट हबशींचा- हबशी हे आफ्रिकेतून लढण्यासाठी आणलेले गुलाम होते, पण दख्खनमध्ये आल्यावर त्यांची ताकद वाढली आणि ते महत्त्वाच्या पदांवर गेले. तसेच स्थानिक दख्खनी मुस्लीम होते, त्यांचा एक गट होता. त्या व्यतिरिक्त अफाकी- म्हणजे परदेशातून आलेले मुस्लीम होते, त्यांचा एक गट.तसंच महाराष्ट्रात मराठा सामंतांचा एक गट होईल. गोवळकोंडामध्ये तेलुगू हिंदूंचा एक गट दरबारात असेल. आणि अखेरीस, दख्खनच्या या सुलतानांनी त्यांच्या नोकरशाहीत, म्हणजे दैनंदिन प्रशासकीय कामकाजासाठी मोठ्या संख्येने ब्राह्मण अधिकारी सेवेत घेतले होते. अशा रितीने राजकीय पटावर अनेक खेळाडू कार्यरत होते. या सर्व खेळाडूंमध्ये समतोल साधणारा सुलतान सक्षम व समर्थ मानला जात असे. कारण, यातील एखाद्या गटाची शक्ती वाढली की इतर गटांना स्वाभाविकपणे ईर्षा वाटत असे आणि त्यांच्याकडून काही कारवाई होण्याची शक्यता निर्माण होत असे. त्यामुळे या गटांमध्ये समतोल राखून ठेवणं अतिशय महत्त्वाचं होतं.