1. राष्ट्रीय स्तरावरील इतिहास लेखनाची मर्यादा:

• राष्ट्रीय स्तरावरील इतिहास लेखनात अनेकदा विशिष्ट प्रदेशांकडे दुर्लक्ष होते. त्यामुळे त्या प्रदेशांची वेगळी ओळख आणि इतिहास समोर येत नाही.

• राष्ट्रीय इतिहास लेखनात काही ठराविक घटना आणि व्यक्तिमत्त्वांवरच अधिक लक्ष केंद्रित केले जाते, ज्यामुळे स्थानिक पातळीवरील महत्त्वपूर्ण गोष्टींकडे दुर्लक्ष होते.

2. स्थानिक अस्मितेची (Identity) जपणूक:

• प्रत्येक प्रदेशाची स्वतःची अशी वेगळी संस्कृती, परंपरा आणि इतिहास असतो. प्रादेशिक इतिहास लेखनामुळे लोकांना आपल्या प्रदेशाबद्दल अधिक माहिती मिळते आणि ते आपल्या स्थानिक अस्मितेशी अधिक जोडले जातात.

• प्रादेशिक इतिहासामुळे लोकांना आपल्या भूमीबद्दल प्रेम आणि आदर निर्माण होतो.

3. इतिहासाच्या अभ्यासातील नवीन दृष्टीकोन:

• आता इतिहास केवळ राजा-महाराजांच्या कथा आणि युद्धांपुरता मर्यादित न राहता, तो सामान्य लोकांच्या जीवनाशी आणि त्यांच्या सामाजिक-आर्थिक स्थितीशी जोडला गेला आहे.

• प्रादेशिक इतिहास लेखनामुळे स्थानिक लोकांचे जीवन, त्यांचे व्यवसाय, कला, साहित्य आणि संस्कृती यांसारख्या विषयांवर प्रकाश टाकला जातो.

4. संशोधन आणि अभ्यास:

• प्रादेशिक इतिहास लेखनामुळे संशोधकांना इतिहासाच्या विविध पैलूंचा अभ्यास करण्यासाठी नवीन संधी मिळतात.

• विद्यार्थ्यांना त्यांच्या स्वतःच्या प्रदेशाच्या इतिहासाबद्दल अधिक माहिती मिळवण्याची इच्छा होते, ज्यामुळे ते या विषयात अधिक रुची घेतात.

5. ऐतिहासिक साधनांची उपलब्धता:

• प्रत्येक प्रदेशात स्थानिक पातळीवर अनेक ऐतिहासिक साधने उपलब्ध असतात, जसे की जुनी कागदपत्रे, शिलालेख, ताम्रपट, नाणी, भांडी आणि इतर कलाकृती.

• या साधनांच्या अभ्यासातून त्या प्रदेशाच्या इतिहासावर नवीन प्रकाश टाकता येतो.