1. भाषिक सौंदर्य:

• सोपी भाषा: लोककथांची भाषा सोपी आणि सहज असते. त्यामुळे ती सर्वसामान्यांना समजायला सोपी जाते.
• लयबद्धता: लोककथांमध्ये एक विशिष्ट लय असतो, ज्यामुळे त्या ऐकायला आनंददायी वाटतात.
• वाक्प्रचार आणि म्हणी: लोककथांमध्ये वाक्प्रचार आणि म्हणींचा वापर प्रभावीपणे केला जातो, ज्यामुळे भाषेला अधिक रंगत येते.

2. कथात्मक सौंदर्य:

• सरळ आणि स्पष्ट कथा: लोककथांची कथा सरळ आणि स्पष्ट असते. त्यात अनेक फाटे नसतात, त्यामुळे ती लवकर समजते.
• उत्कंठावर्धक सुरुवात आणि शेवट: बहुतेक लोककथांची सुरुवात आणि शेवट उत्कंठा वाढवणारे असतात, ज्यामुळे ऐकणाऱ्याला कथा ऐकण्याची इच्छा होते.
• नाट्यमयता: लोककथांमध्ये नाट्यमय प्रसंग असतात, जे कथा अधिक मनोरंजक बनवतात.

3. सांस्कृतिक सौंदर्य:

• जीवनशैलीचे दर्शन: लोककथांमधून त्या त्या वेळच्या लोकांच्या जीवनशैलीचे, चालीरीतींचे आणि परंपरांचे दर्शन घडते.
• सामाजिक मूल्ये: लोककथांमधून सत्य, न्याय, प्रेम, त्याग यांसारख्या सामाजिक मूल्यांची शिकवण दिली जाते.
• स्थानिक संदर्भ: लोककथांमध्ये स्थानिक भौगोलिक परिस्थिती आणि परिसराचा उल्लेख असतो, ज्यामुळे कथा अधिक जिवंत वाटते.

4. कल्पनात्मक सौंदर्य:

• अतिशयोक्ती आणि चमत्कार: लोककथांमध्ये अनेकदा अतिशयोक्तीपूर्ण आणि चमत्कारीक घटनांचे वर्णन असते, ज्यामुळे कथा काल्पनिक जगात घेऊन जाते.
• प्रतीके आणि रूपके: लोककथांमध्ये प्रतीके आणि रूपकांचा वापर केला जातो, ज्यामुळे कथेला अधिक अर्थ प्राप्त होतो.
• मानवीकरण: अनेक लोककथांमध्ये प्राणी, पक्षी आणि निसर्गाला मानवी रूप दिले जाते, ज्यामुळे कथा अधिक आकर्षक वाटते.