मुळात आपण देवाला घाबरतो.

कुठला तरी हेतू मनात ठेवून, स्वार्थी वृत्तीने उपवास करूच नये, उपवासाचा एक हेतू शास्त्रीय आहे, शरीर शास्त्रा प्रमाणे पोटाला आराम देऊन त्याला अजून कार्यक्षम ठेवण्याचा अन दुसरा हेतू आहे मनाने देवाजवळ राहण्याचा, आपण सध्याच्या युगात दोन्हीही हेतूंना हरताळ फासला आहे,

आपण सर्व आरत्या झाल्यावर एक श्लोक म्हणतो

त्वमेव माता च पिता त्वमेव,……..

ह्या श्लोकातील, सर्वात महत्वाचा, म्हणजे मला वाटणारा, आवडणारा भाव म्हणजे, त्वमेव बंधुश्च, सखा त्वमेव,

जर आपण देवाबद्दल हा भाव ठेवला तर मुळात उपवास केला असता, मोडला असता काही पाप लागेल का? का काही तोडगा करावा लागेल काय, असले प्रश्नच मुळात उद्भवणार नाहीत. चुकून काही खाल्ल्याने तो जगनियंता रागावणार मुळीच नाही, वृत्ती, हेतू प्रामाणिक असेल तर आणि तरच उपवास करण्याला अर्थ आहे, नाही का?

,