आयुष्य

त्याकरिता आपण आपली भूमिका स्पष्ट मांडली पाहिजे.

होय , त्यासाठी आई कडून आशिर्वाद घेऊन आत्म तत्व काय आहे, त्याचं शिक्षण झाले तर मला तुम्हांला माहिती मिळेल अशी एक देवता जी विद्या सरस्वती आहे तिच्याकडून जाणकारी प्राप्त होते . मानवाला कान नाक डोळे तोंड पाय  त्वचा  आदि सजग संवेदनशील असे मिळाले आहेत. त्याद्वारे आपल्याला जाणकारी ओळख करून देण्यात हे मन मेंदू मनगट मजबूत करावे लागते. विद्या सरस्वती ही काया मने वाचे आपणांस उघड्या डोळ्यांनी शिक्षण देते. या निसर्गातील पशुपक्षी कीटक झाडे वनस्पती वनराई तसेच हे डोंगर दर्यां निर्झर धबधबे जलप्रवाह नदी ओहळ सागर आकाश आदि द्वारे शिक्षण उपलब्ध आहे.  हे उद् भव पाहून ओळख ही  दृढ विश्वासाने कायमदायम होते आणि मनी समर्थपणे रूजते. कारण देवाचेच देणं जे वर्तमान आज ही आहे पूर्वीही होते व निसर्ग पुढेही तेच चालू ठेवेल. कारण कणाकणात देवकणांची ऊर्जा ताकद शक्ति बळ अजर अमर आहे हा विश्वास आहे.

हे सुज्ञानी लोक जाणतात आणि मग हे विज्ञान नियमांचा आधार घेत आपले कौशल्य वाढीस लागते. हे एकच एक तत्व दृढ आहे तर मग आपण विवेक विचारधारा जपुन काही मिलवर्तन परिवर्तन घडवून आणू शकतो . हा विश्वास स्थिरमनाचा भाग माणसाला स्वस्थ कसा बसू देईल . जर निसर्ग कायमदायम समर्थपणे आपले चक्र सुरू ठेवतोय तर माझी निरिक्षणे नोंदवली पाहिजेत व बदल करता येणार अशी बुद्धी त्यांनेच दिली आहे. तिचा वापर करून मला प्रतिसाद मिळतोय का याचा विचार मागोवा हे ज्ञान विज्ञान आणि तंत्रज्ञान हे प्रज्ञान एकमेकांना पूरक होईल ही जिज्ञासा जागी झाली. यात आर्तता आहे व अर्थार्जन ही आहे . मग आपले ज्ञान तेजाचे प्रतीक हे झळकले पाहिजे अशी निर्मल ओढ लागली. 

ही आर्तता आर्थार्थी जिज्ञासू वृत्तीने ज्ञानी बनली तरच मिलवर्तन एक सद्भाव सद्विचार पुढे परिवर्तन घडुन येईल ही खात्री झाली. यातूनच नवविधा भक्ती भाव मिळत गेला .आणि माणूस या वर्तमानी सर्वोत्तम प्रेम कामगिरी करत एकनिष्ठ राहण्याची किमया साधताना तहानभूक विसरला . उपासतापास  सुरू झाले . व्रतवैकल्ये साधनं समोर आली. एक नवीन दृश्य पाहून आनंदित वृत्तीने सर्व मनोकामना संकल्प कृतिशील वाटचालीने निश्चितच पूर्ण होतील हे जाणून तो हरीला भजू लागला . आता हरी हा व्यथा दूर करणारा , हर्ता कर्ता करविता आहे .ही मूळ माऊली आई आहे .आणि आत्मा ईश्वरी देहादेही एक तत्व दृढ धरी मना हरिसी करुणा येईल तुझी...अशी ही आठवण ...कधी विसर ना व्हावा...संतसंग देई सदा ...असा भाव... भाव तोचि देव भावेविण देव न कळे नि :संदेह ... ही भावना स्थिर झाली , आणि हृदयांहृदयी हा अंश देवकणं प्रत्येक मानवी हृदयांत 

 लपला आहे तोच आत्मा हा पांडुरंगाचा एक अंश  आहे त्यालाच आपण सतत सक्रीय सहभाग घेऊन कार्यप्रवण करण्यासाठी सतत ध्यानी मनी जागृती स्वप्नी नामामृताने अंभ्यग्यस्नान घालावे लागेल . भजन पूजन कीर्तन सत्संग सेवेने हा अंश चमकदार बनतो व मुखकमलावर एक गोड तेज येते . असा चैतन्य लावण्याचा गाभा प्रकाशित राहील हे पाहिले पाहिजे. आयुष्याचा ताणाबाणा बुनियाद विणं ही रेशीम वस्त्राप्रमाणे मजबूत व्हावी . हातात काम मुखाने राम..

हे विठ्ठल, विठ्ठल जय हरी नाम अमृत कुपी साधुसंतांना सापडली .

म्हणून तो हा विठ्ठल बरवा,तो हा माधव बरवा करीत पायी वारी करत आहे कारण तो देव एक करूनी घ्यावा, त्याशिवाय सुख समाधान नाही. ही खात्री आहे की, विटेवरचा पांडुरंग हा वाटसरूंना , चुकलेल्या लोकांना , थकलेल्या जीवाला, असाह्य वेदनांना पळवून लावणारा तसेच आंधळ्या पांगळ्यांना ही डोंगर पार करायला बळ देतोय ,असा विश्वास वाटतो. 

आणि म्हणूनच जनजागृती व्हावी यासाठी समर्पित भावनेने सेवा देणारे सत्यार्थी भावार्थी आपल्यात सामावून घेत मनं जोडण्याची किमया साधत ही आषाढी एकादशी निमित्त जी वारी आहे तिला एक आगळं वेगळं महत्त्व आहे, देवशयनी एकादशी या व्रताचा ही महिमा आहे, तुझे नाम घेता देवा होई समाधान...असं  ते प्रेमानं जगणं सुंदर करीत पुढे वाट चालत आहे.सर्व दुःख यातना सहन करत तो भजनात किर्तनात एकरसी एकनिष्ठ एकजीवी दैदिप्यमान प्रेम कामगिरी विश्वासाने पार पाडतो आहे.. कारण विठ्ठल मी पाहिला... आजि सोनियाचा दिनु, वर्षे अमृताचा घनु, हरि पाहिला रे हरि पाहिला रे, सबाह्य अभ्यंतरी व्यापक हा मुरारी...

वि म्हणजे विनाश ना होणारा अटळ अजर अमर अखंड                          एकच एक जो विशुद्ध आहे..

ठ्ठ म्हणजे जिकडे तिकडे चोहीकडे मागे उभा मंगेश पुढे उभा                    मंगेश असा ठासून भरलेला 

ल म्हणजे ज्याला अंत लय नाही असा...हा पांडुरंग 

तो पूर्ण अंश प्रभु परमात्मा आहे..

वारी वारी जन्ममरणांते वारी,हारी पडलो आता संकट निवारी !!!

या वर्तमानी सर्वोत्तम प्रेम कामगिरी आहे आणि म्हणूनच या वारीत .... १. कुणालाही निमंत्रण नाही 

२. कुठलीचं भंपकबाजी नाही.

३.कोणाचा कोणावर राग रूसवा नाही 

४. कोण खायला घालेल की नाही हे माहित नाही 

५.खिशात एक रूपया या दमडीची गरज नाही 

६.कुठेही गालबोट लागत नाही 

७.इहलोकी एवढां मोठा सोहळा जगाच्या पाठीवर कुठेही  नाही 

८. कोठेच कुणाजवळ गर्वाचा किंवा अहंकाराचा लवलेश नाही 

९. असा नेत्रदिपक सोहळा , ऊर भरून आनंद प्रसन्नता लाभणारा सोहळा 

१०. श्रीमंतच नाही तर गर्भश्रीमंतीचा सोहळा,कुबेराला ही लाजवेल असा दिमाखदार सोहळा 

११.   हा सगळा वारीचा अट्टाहास का ?

         तर फक्त....

       मुख दर्शन व्हावे आता, 

        तू सकळं जनांचा दाता  ||

       घे कुशीत या माऊली तुझ्या 

        पायरी ठेवीतो माथा. !!!

या आषाढी एकादशीच्या दिवशी आपले मन नमन करून सहजतेने विशालतेकडे पहात ... देवा तूचि गणेशु, सकलार्थ मति प्रकाशु... भला करो कर्तार,सबका सबविधी हो कल्याण !!!

दुरितांचे तिमीर जावो,विश्व स्वधर्म सूर्ये पाहो ...

जो जो वांछिल ते ते लाहो सकळ प्राणिजात  !!

विठ्ठल विठ्ठल जय हरी, जय जय राम कृष्ण हरी !!

 

जंजिरा किल्ल्यावरून सिद्धी जौहर च्या अफाट सैन्याला तोंड देऊन विशाळगडावर जाणे 

सर्वांचं मन जपणारी माणसंच आयुष्यात शेवटी ऐकटी पडतात हे खरंय का

हो हे बर्याचदा खर देखील आहे. परंतु कधी कधी हे उलटे सुध्दा होऊ शकते. परंतु फार कमी प्रमाणात कारण नाते निभवायचे त्याला सभांळून घ्याचे असेल तर आपल्या मनाला दुख होणार हे ही तितकेच खरे आहे. कारण दर वेळी तुम्ही समोरच्याच्या मन जपायला जाता परंतु त्याला त्याचे काही घेणे देणे नसते खूपदा लाखात एखाद्याच तुमच्या या कृतीचे महत्त्व समजेल आणि त्याप्रमाणे तुमच्याशी वागेल. कारण "जया अंगी मोठे पण त्याला यातना कठीण" अस तर म्हटलेच आहे. म्हणून तर ती एकटी पडता अस का तर ते स्वतःला दुसऱ्यासाठी पूर्णपणे हरवून देतात त्याची काळजी करतात आणि स्वतःला विसरून जातात म्हणून ती एकटी पडतात त्यांनी जर आधी स्वतः कडे लक्ष दिले. स्वतः सक्षम आहेत मनाने मतबूत असतील आणि सर्वाची मने जपत असतील आणि तरीही समोरच्याला त्याची किंमत नसेल तर यांना एकटे पडल्यासारखे वाटणार नाही. कारण ते मनाने मजबूत आहेत. कारण आता त्याच मन त्यांना सोबत करत असेल वर वर पहाता ते एकटे पडले आहेत असे वाटेल ही परंतु आतुन ते स्थिर असतील कारण त्यांनी समोरच्याला हवी तेव्हा मदत केली आहे. त्याला वेळ दिला आहे त्याच्या मनाची जपणूक केली आहे. म्हणून तुम्ही एकटे वाटून घेऊ नये तुम्ही किती चांगले काम केले आहे. जो समोरचा कधीही करू शकणार नाही. तुम्ही समोरच्या पेक्षा काहीतरी वेगळे केले आहे म्हणूनच तुम्ही एकटे आणि वेगळे आहात. म्हणून काही अंशी हे फायद्याचे ही आहे तुम्हाला तुमची पेस मिळते तुम्हाला तुमच्या साठी काय कराचे याचा शोध घेता तुम्ही आयुष्य भर ज्या माणसाठी वेळ दिला त्यांना काय हव नको ते बघितले आणि आज तीच माणसे आपल्या सोबत नाहीत. हे लक्षात येते. आणि ते बरे देखील आहे. त्यामुळे आपण आपल्या ऐकटेपणातुन खूप काही शिकू लागतो. दिसताना दिसते आपण एकटे पडलो आहोत परंतु खरे एकटे ति माणस पडलेली असतात कारण आपल्यासारखी एक प्रेमळ व्यक्ती वा सोबती त्याच्या बरोबर आता नाही. शेवटी एकटे पडतो म्हणजे निदान तेव्हा तरी आपण आपल्या सोबत वेळे घालतो कारण ही दुनिया खोटी आहे फसवी आहे हे लक्षात येते म्हणून एकटे असतो. परंतु कणखर देखील असतो. समोरच्याचे मन जरूरी जपावे परंतु सारखे तुम्हालाच झुकावे लागत असेल तर थांबा आणि विचार करा थोडा आणि फार शेवटी एकटे पडण्या पेक्षा आधी एकटे व्हा किंवा बाजूला व्हा तसेही एकटेच पडणार आहोत हे माहिती ही असते मग वेळीच ऐकटे व्हा. जे होते ते चांगल्या साठी ऐवढे लक्षात ठेवा सारा खेळ नियतीचा असतो त्या चक्राचा असतो ते कधी तरी वर खाली होणार म्हणून निराश होऊ नका.        

तर कधी कधी याचा फायदा ही होतो ना तुम्ही समोरच्याला सांभाळून घेतले त्याची काळजी घेतली तरी कोणीना कोणी तुमची ही काळजी घेतो कारण हा निसर्गाचा नियमच आहे. प्रकृती तुम्हाला द्यायलाच बसली आहे. तुम्ही जे द्याल ते ती तुम्हाला परत करणारच. तुम्ही चांगले दिले तर चांगलेच मिळणार कारण ही तर देवाण घेवाण आहे. या मध्ये जास्त करून स्त्रिया अडकतात किंवा आई या मुलांसाठी खूप काही करतात नाही नंतर एकट्या पडतात कारण त्यांना वाटते मुले सभांळतील लक्ष देतील परंतु तस काही होत नाही. या सगळ्यात स्वतः कडे दुर्लक्ष करता आणि जास्तच एकट्या पडतात. म्हणून जेव्हा केव्हा माणूस स्वतःला विहरून हे सगळ करतो तेव्हा तो जास्त ऐकटा पडतो. कारण नाण्याच्या दोन बाजू असतात कधी चांगले कधी कमी वाईट त्या प्रमाणे हे सारे आहे कधी छापा तर कधी काटा असणार. आता हे काटे हसत झेल्याचे की, रडत ते आपण ठरवायचे. शेवटी आयुष्य आपले आहे त्याची जबाबदारी ही आपली आहे. आपल्याला इतराची मन जपण्याची सवय आहे तर आहे. ते काम न गुतंता करायचे त्याचा परिणामचा विचार नाही करायचा त्या क्षणी जे वाटले ते तुम्ही केले. नंतर समोरचा काय वागेल त्याचा विचार करुन एकाकी वाटून घेऊ नका ते करता त्यावेळी चांगले वाटले तोच आपला आनंद आणि जीवन या अनुषंगाने पुढे जात रहायचे. पडतो शेवटी एकटे तर पडतो त्याचा न दुखी होता स्विकार करायचा. म्हणूनच मन आधी मजबूत करायचे आणि आधी स्वतः ची आणि मनाची जपणूक करायची वा दुसऱ्याची मन जपायची तुमच्या कडे जास्त असेल तरच तुम्ही समोरच्याला देऊ शकाल. आणि ही दुनिया आहे तुमच्या जवळ कामापुरतीच येणार, मतलबासाठी येणार तीचे काम झाले की बाजूला होणार तुम्हाला एकटे पाडणार. म्हणून तुम्ही सावध रहावून वागा हवे तेवढेच गुंता जास्त गुरफटून जाऊ नका. म्हणून हे जरी खरे असले त्यातून आपण आपला आनंद शोधू शकतो. कारण ते म्हणजे जीवनाचा शेवट नाही यातून काय चांगले करता येईल. असा विचार करायचा आणि जे कोणी आपली माणस अशी वागली असतील त्याच्या प्रमाणे आपण वागायचे नाही. म्हणजे आपल्या कृती मुळे कोणी एकटे पडणार नाही. हे कळेल जे कोणी अस वागले असतील त्याच्या मुळे मी कसे वागायचे नाही है शिकलो ना आपण तर आपण यात बदल करायचा. आणि सुरवात आपल्यापासून झाली तर याचे प्रमाण कमी होईल. आणि सर्वच एकामेकांचा आदर करतील त्यांना समजून घेतील. आणि आयुष्य सुखकर करतील. आणि इतराला जपल्यामुळे कधी ना कधी आपल्याला ही कोणीतरी जपत हे ही आहे. तुमच्या अतंरमनाची ताकद तुम्ही वाढवा तुमच्या विचार करण्याची शक्ती वाढवा आणि कोणाला किती महत्त्व द्याचे ते ठरवा. आणि तुमच्या मनाची शक्ती वाढवा म्हणजे या प्रसंगाला तुम्ही बळी पडणार नाही. आणि जरी पडले तरी याचा त्रास होणार नाही.        

कारण हे जग एक मृगजळ आहे ज्याला आपण खरे मानतो आणि शेवटी एकटे समजतो. हे अस होणार यांची तयारी ठेवायची आणि आपण आपले चांगले काम करून बाजूला व्हायचे. आणि जास्तीत जास्त वेळ स्वतःचा अभ्यास करण्यात द्यायाचा स्वतःच्या मनाला मजबूत करण्यासाठी द्याचा. अस मला वाटते. तुमचे ही काही वेगळे वाटू शकते कारण प्रत्येक गोष्टीचे फायदे आणि तोटे आहेत त्या सगळ्याचा विचार करुन हा सार समोर मांडत आहे. कारण दरवेळी अस होईलच अस नाही यातून चांगले देखील होऊ शकते यांने अजून चांगले समजूतदारीचे जीवन लाभो शकते. कधी आबंट तर कधी गोड याप्रमाणे आहे ते. आणि किती ही कोणासाठी केले तरी ते कमीच ठरते तो खुश होणारच नाही म्हणून स्वतःला हरवून स्वतः कडे लक्ष न देता हे सगळे करण्याची काही गरज नाही. आणि आपण आलो एकटे जाणार ही एकटे तर खंत कसली मग. हे एकटे पण आनंदाने स्विकारु किंवा आपल्याला हव्या त्या गोष्टींचा आनंद घेऊ निसर्गात रमू आणि झाले गेले विसरून पुढे जात रहावू.