एका गावात एक गरीब कुटुंब राहत होते. रामराव हे त्या कुटुंबाचे प्रमुख होते. ते एका लहान शेतात काम करून आपल्या कुटुंबाचा उदरनिर्वाह करत होते. त्यांच्या पत्नीचे नावRadha होते आणि त्यांना दोन मुले होती - रमेश आणि सीमा. त्यांचे जीवन हलाखीचे होते, पण ते आनंदी होते.

अचानक, रामरावांचे निधन झाले. यामुळे कुटुंबावर दुःखाचा डोंगर कोसळला. Radhaबाई पूर्णपणे खचून गेल्या. आता कुटुंबाचा भार त्यांच्यावर आला होता. मुलांना काय खायला द्यायचे, कसे जगायचे, हा मोठा प्रश्न त्यांच्यासमोर उभा होता.

एके दिवशी, Radhaबाईंना एक कल्पना सुचली. त्यांच्याकडे एक जुनी शिलाई मशीन होती. त्यांनी ते मशीन दुरुस्त केले आणि गावात लोकांना भेटलेले कपडे शिवण्याचे काम सुरु केले. सुरुवातीला, त्यांना जास्त काम मिळत नव्हते, पण त्यांनी हार मानली नाही.

Radhaबाई दिवस-रात्र शिलाई मशीनवर काम करत असत. त्या मुलांची काळजी घेत आणि घराची कामेही करत. रमेश आणि सीमा देखील आपल्या आईला मदत करत होते. रमेश बाजारात जाऊन सामान आणायचा, तर सीमा आईला धागा पुरवायची.

Radhabaiंच्या कामामुळे हळू हळू त्यांची ओळख वाढली आणि त्यांना जास्त काम मिळू लागले. त्यांनी आपल्या कामातून चांगले पैसे कमावले. त्यांनी आपल्या मुलांना शाळेत पाठवले आणि त्यांच्या गरजा पूर्ण केल्या. त्यांचे जीवन पुन्हा एकदा आनंदी झाले.

Radhabaiंनी परिस्थितीला टक्कर दिली आणि आपल्या कुटुंबाला सुखी केले. त्यांचे हे कार्य इतरांसाठी प्रेरणादायी ठरले.

तात्पर्य:

संकटकाळात खचून न जाता, धैर्याने परिस्थितीचा सामना केला तर नक्कीच यश मिळते.