देव

पूषण हे वैदिक देवता आहे. पूषण ही देवता आहे जी विवाहास मदत करते, सुरक्षित प्रवास प्रदान करते आणि जे प्राण्यांना चारा देतात त्यांच्या हृदयात वास करते. तो आपल्या कर्मानुसार फळ देतो. तो आत्म्यांना दुसऱ्या जगात जाण्यासाठी मार्गदर्शन करतो.

 

 

तो लोकांच्या मृत्यूच्या वेळी त्याची सुंदर उपस्थिती दाखवून त्यांचे भय दूर करतो. तो यात्रेकरूंचे चोर आणि प्राण्यांपासून संरक्षण करतो आणि शत्रू, अपघात आणि अनैसर्गिक मृत्यूपासून संरक्षण करून लोकांना दैवी मार्गावर मार्गदर्शन करतो. तो एक देणगी देव देखील आहे जो आपल्या जीवनात संपत्ती, आरोग्य आणि समृद्धी देतो.

जेव्हा आपण एका ठिकाणाहून दुसऱ्या ठिकाणी जातो तेव्हा ते आपल्या सामानाचे रक्षण करतात. तो आपल्या मनातील वाईट विचार काढून टाकतो, काळी जादू काढून टाकतो आणि अनेक घातक रोग बरे करतो.

 

तो प्रामुख्याने चक्रीवादळ, पूर, अतिवृष्टी आणि त्सुनामीमुळे उद्भवणाऱ्या सर्व प्रकारच्या नैसर्गिक आपत्तींपासून लोकांना दिलासा देतो. तो आपल्यासाठी सर्व काम करतो, शांत जीवन जगतो. देवाची उपासना करणार्‍या भक्तांची तो नेहमी काळजी घेतो आणि भले ते इतर धर्माचे असोत, पण लोकांची ईश्वरावर खरी भक्ती असावी एवढीच त्यांची अपेक्षा असते.

 

जर आपली देवाप्रती शुद्ध भक्ती असेल, तर तो आपल्या भूतकाळातील कर्मांच्या आधारे आपल्या जीवनात चांगल्या गोष्टी करेल. आपली वाईट कृत्ये काही प्रमाणात कमी करून आपल्या जीवनात चांगले परिणाम देण्याची शक्ती देखील त्याच्यात आहे परंतु तो एखाद्या व्यक्तीचे संपूर्ण नशीब बदलू शकत नाही.

ऋग्वेद आणि प्राचीन पुराण आणि धार्मिक ग्रंथांमध्येही त्यांचा उल्लेख आढळतो. तोही यज्ञात सहभागी होतो. तो यज्ञकर्ते आणि लोकांना आशीर्वाद देतो. तो खोकला, सर्दी, दमा, हृदयाच्या समस्या आणि इतर अनेक आजारांपासून जलद आराम देईल. तो लोकांना मानसिक विकार, मानसिक गोंधळ, उर्जेचा अभाव, आळस, आळस आणि मानसिक अस्थिरता यापासून मुक्त करतो. विविध होम्स आयोजित करताना त्यांचे नाव अनेक वेळा पुनरावृत्ती होते.

 

तो इंद्र, वरुण, अग्नि, वायू, सूर्य आणि चंद्र या वैदिक देवतांच्या समतुल्य मानला जातो. त्याच्याकडे अलौकिक शक्ती आहे आणि तुमची हाक ऐकल्यानंतर तो कोणत्याही क्षणी कोणत्याही ठिकाणी पोहोचेल. आपण त्याच्या नावाचा पुन्हा पुन्हा जप करू शकतो, जेणेकरून जीवनाच्या प्रत्येक वाटचालीत तो आपल्यासोबत असतो.

पुराणात पूषनचे वर्णन १२ आदित्यांपैकी एक असून अदिती आणि कश्यप यांचा पुत्र आहे. त्याचे भाऊ सूर्य, वरुण आणि इंद्र आहेत. 

तो आपल्यासाठी अंगरक्षक म्हणून काम करतो आणि आपल्या दैनंदिन जीवनात आपल्या सर्व इच्छा पूर्ण करतो. जरी तो इतर देवांसारखा प्रसिद्ध नसला तरी. तो वैदिक देवतांपैकी एक आहे आणि पृथ्वीवरील लोकांना मदत करतो. भगवान इंद्रांनी दिलेल्या सूचनेनुसार तो आपली कर्तव्ये पार पाडतो आणि त्याला मदत करणारा मित्र म्हणूनही काम करतो. वायू, वरुण, सूर्य आणि चंद्र यांसारख्या इतर देवतांशीही तो आपली कर्तव्ये योग्य प्रकारे पार पाडतो.

 

अनेक ऋषीमुनींनी त्यांची पूजा केली आहे आणि ते ऋषी त्यांच्याकडून आशीर्वाद घेतात. तो ऋषीमुनींना योग्य तपश्चर्या करण्यास मदत करतो आणि तपश्चर्या करताना त्यांच्याकडून झालेल्या चुका दूर करतो. सर्वसाधारणपणे, आपण असे म्हणू शकतो की तो संपूर्ण जगाशी मैत्रीपूर्ण आहे. आपण त्याच्या गौरवाची स्तुती करू आणि आशीर्वादित होऊ या. ओम श्री पुषन नमः ।

उत्तर आहे कंडक्टर.

उत्तर  : -कंडक्टर

देव मनुष्य अवतार का घेतात

आपण मानव ज्या देवांची पुजा करतो ते माणसारखे दिसतात, वागतात, बोलतात, हसतात. देवांची मुर्तीसुद्धा माणसासारखी घडवलेली असते. आता काही देव याला अपवाद आहेत जसे श्रीदत्त गुरु, महाबली हनुमान, गणपती, भगवान विष्णु, मात्र इतर देवता किंवा देवी या मनुष्याप्रमाणे आहेत. देवांनी जे काही अवतार घेतले आहेत ते मनुष्यरुपात घेतलेले आहेत. आता प्रश्न पडतो, परमेश्वर अवतार का धारण करतात?

परित्राणाय साधूनां । विनाशायच दुष्कृतां ॥

धर्म संस्थापनार्थाय । संभवामि युगे युगे ॥

साधूंच्या रक्षणासाठी, दुष्टांच्या नाशासाठी व धर्माच्या संस्थापनेसाठी मी युगायुगात अवतार घेतो पण प्रश्न असा आहे की, अवतरणे म्हणजे नेमके काय..? खाली येणे का..? मग देव जर सर्वत्र आहे तर, तो खाली येतो म्हणजे काय..? देव अवतरतो म्हणजे काय..?

पै मूर्तीचेनि मेळे । तो मूर्तिच होऊनि खेळे ॥

परि अमूर्तपण न मेळे । दादुलयाचे ॥

त्याच्या अमूर्तपणाला धक्का न लागता तो मूर्तरूपाला आला. म्हणजे जो परमात्मा प्रत्यक्ष दिसत नव्हता तो इंद्रियांसकट दिसू लागला. अवतार म्हणजे वेगळे काही नाही. अवताराचे प्रयोजन संपले तरी कार्य शिल्लकच राहते. देव विचार करतो की जे साधूही नाहीत आणि जे दुर्जनही नाहीत, असे अज्ञानी लोक तर दु:खातच आहेत अशा लोकांचा उद्धार तर झाला पाहिजे. देवत्व न सुटता जीवाचा उद्धार झाला पाहिजे. त्यासाठी मनुष्यरुपाने देवाने अवतार घेतला आणि समाज उध्दाराचे कार्य केले. प्रभुराम किंवा श्रीकृष्ण यांनी रामायण आणि महाभारत काळात घेतलेला अवतार आपल्याला आठवत असेल.

जेव्हा देव मानवाच्या अवतारात पृथ्वीवर येतात तेव्हा त्यांना देखील भावभावना असतात. त्यांना मनुष्याप्रमाणे यातना भोगाव्या लागतात. प्रभुराम यांना चौदा वर्षे वनवास भोगावा लागला होता. श्रीकृष्ण यांचे राधेवर अपार प्रेम होते पण तिला सोडून कंसाचा संहार करण्यासाठी मथुरेत जावे लागले. राधेबरोबर त्यांचा विवाह झालाच नाही. त्यांच्या डोळ्यासमोर राधेने आपल्या प्राणांचा त्याग केला पण प्रभु काही करु शकले नाहीत. खरंतर ते देवाचा अवतार होते ते वनवास टाळू शकले असते. राधेला पुन्हा जिवंत करु शकले असते पण त्यांनी तसं केलं नाही. मनुष्य जशा यातना भोगतो अगदी त्याप्रमाणे त्यांनी त्रास भोगला प्रसंगी अपार आनंदाचा देखील अनुभव घेतला. एखादी गोष्ट मिळविण्यासाठी युद्ध देखील केले.

मनुष्य आपल्या देवाला आपल्याच बाह्यआकार, रूपात पाहतो. देव पृथ्वीवर अवतार घेतात. ते माणूस म्हणून जन्माला येतात, माणसासारखं वाढतात, वागतात, पृथ्वीवर लीला दाखवतात, कृतीतून देव म्हणून सिद्ध होतात, म्हणूनच माणसाचा देव माणसासारखा दिसतो. देवाची मूर्ती घडवताना दोन डोळे, दोन कान, दोन हात, दोन पाय, दोन कान, एक नाक, चेहरा सगळे माणसासारखे असते. माणसाला देव आपल्या रूपात भावतो. राम, श्रीकृष्ण यांचा अवतार मनुष्यरूपातच झाला आहे. त्यांनी माणूस म्हणून कर्म केले. शिवशंकर, विष्णू, ब्रह्मा, पार्वती, लक्ष्मी, सरस्वती आदी सगळ्यांच देवतांबद्दल माणसाची ही श्रद्धा पूर्वापार चालत आली आहे. देवांच्या लीला आपण आपल्या शब्दांत रंगवतो. पोथ्या पुराणांतून देवाच्या माणूसपणाचे अनेक पुरावे आपल्याला सापडतात.

तुम्ही देवाचे स्मरण करा त्या अवतारांचा आदर करा पण त्याचबरोबर त्यांनी जे कार्य केलं त्यातून काहीतरी शिका. चांगलं कार्य करण्यासाठी देवांकडे जसे चार हात आहेत त्याची आपल्याला गरज नाही. आपल्याला बुद्धी दिली आहे त्याचा वापर करा. दोन हात, दोन पाय दिले आहेत त्याद्वारे मेहनत करा. मनाची शक्ती ओळखा तुम्ही मनात आणलं तर काहीच अशक्य नाही पण निराशेने घरात बसलात तर जीवन संपलं म्हणून समजा. तुमच्याकडे जी विचारांची शक्ती आहे त्याचा वापर करा. माणसानेच देवत्वाला जन्म असून त्याला थोरपण दिले आहे.अनेक महात्म्यांना देवपण देत आपण अजरामर करत आहोत. ही देवपण देण्याची दृष्टी मात्र सगुण असावी, निर्गुण असावी. ‘घेता घेता एक दिवस’ देवाचे कर्म घेता आले पाहिजे. त्याप्रमाणे तुमचे आचरण असेल तर सगळं काही शक्य आहे.